Sobre o libro

Escribir un limiar para unha obra como Versos violentos non é tarefa fácil. Non é fácil polo simple feito de que a literatura da autora, ao igual que ela mesma, preséntase sen preámbulos. Amosa unha violencia sen complexos, que, aínda enmarcada dentro da poesía de denuncia, racha cos ditados do politicamente correcto que subxugan (e paralizan) os círculos artísticos contemporáneos. Iria Bragado non teme afastarse do propiamente metafórico para cuspirnos as verdades na cara, sempre xogando nesa liña entre o manifesto e a lírica, apoiada polas obras gráficas que inclúe neste poemario (bordados, gravados e debuxos). Non renuncia á comicidade; ás veces, mesmo, coquetea co cinismo, inscribíndoo na temática principal da peza, esa que a articula, que lle sirve como espiña dorsal. Esa unión non é outra que a propia experiencia da autora como muller, como femia humana, especificamente como muller obreira. Unha experiencia que a fai conectar coas experiencias doutras mulleres como Ionela, doutras mulleres que mesmo non son mulleres senón representacións simbólicas do que os homes queren das mulleres (“Bonecas reais”) ou do que o capital quere das mulleres (“Mulleres-máquinas”).

E así, a partir desa experiencia colectiva, denuncia a explotación sexual e reprodutiva (“Insert coin” e colla o que queira), denuncia a medicalización, a psiquiatrización e a industria farmacolóxica (coas súas “Pílulas”), denuncia a hipersexualización e a deriva obsesiva da sociedade co sexo (“O opio do pobo”). Porén, non queda unicamente na visión acomodada e pesimista desta sociedade, no puro fatalismo. Iria Bragado morde pero tamén arrola. Nese arrolar atopa a reivindicación. Reivindica o corpo, reivindica todos os procesos femininos que nos pretenden arrebatar en favor dos intereses do momento. Somos corpo, somos “Carne” e dende a carne buscamos a xustiza. A xustiza pola man. Polas nosas mans de mulleres e polas nosas mans de obreiras.

Versos violentos é, sobre todo, unha obra brava. Unha obra que só podería xurdir dunha muller tan brava como a súa literatura.

Susana Villaverde